Meer over Ad Boonman

Ad Boonman zelf:
Toen ik tiener was, was er maar één radiozender. Maar je hoorde alle kanten van de muziek; populaire muziek zoals Arbeidsvitaminen, klassiek, jazz, religieuze muziek. Èn, vreemd genoeg, je hoorde veel meer wat we nu wereldmuziek noemen. Natuurlijk meer West Europees zoals Frans, Italiaans en Spaans dan nu. Maar ook af en toe een Ierse dansband die al wat exotischer klonk. Wekelijkse programma’s met zigeunermuziek, tango (Malando), Latijns Amerikaans met groepen als Los Paraguayos en Los Machucambos. Surinaams. Calypso. Muziek die nu Tex Mex wordt genoemd, Hill Billy, voorloper van de hedendaagse Country. Zuid Afrikaans, Israëlisch. Een wonder wat er aan muziek op één zender kon.

ad-mandoline

Er was zelfs een wekelijks etno-musicologisch programma door een vrouw wier naam ik vergeten ben. Ze voerde je mee over de hele wereld met veel achtergrondinformatie. Wat me bijvoorbeeld nog bij gebleven is is haar uitspraak dat bij Balkanmuziek de stemming van de tekst en de melodie geen verband hoeven te hebben.
Een lied met een zeer trage, voor ons heel trieste melodie kan de opperste blijdschap uitdrukken.

De rijkdom aan muziek uit m’n jeugd werd overspoeld door rock en pop. Sleepte mij ook mee, maar ik was ook weer erg gecharmeerd door de opkomst van de folk. En ik was verrukt door de muziek van de Ierse bands zoals Planxty, Bothy Band en Clannad. Vernieuwing en daardoor in stand houden. De Engelse revival met folkrock bands als Fairport Convention. De Vlaamse revival – Rum, Kliekse, Wannes van de Velde. Gevolgd door de Nederlandse met bands als Fungus, Wolverlei.

Toen ik – veel te laat – zelf muziek ging maken en mee ging spelen met anderen ging de muzikale wereld helemaal voor me open. Muziek van Armenië tot Brazilië en van Italië tot Zweden. De rijkdom aan melodieën, toonladders, maatsoorten, ritmes; zo veelzijdig en boeiend.

Mijn eerste weekend in de Glind. Een verrukking. Door de muziek èn door het samenzijn met andere muzikanten. De hartelijke en open belangstellende sfeer van muzikanten onder elkaar was echt balsem voor mijn ziel. Het greep me zozeer dat ik in 2003 het “Balkanweekend” Venster op het Oosten ben gaan organiseren. Rond die tijd ook voor de eerste keer naar de Herfstweek. Toen was ik helemaal verkocht. Wat er ook gebeurt, ik ga elk jaar naar de Herfstweek. Toen de toenmalige coördinatoren na de Herfstweek 2010 stopten ben ik zelf gaan organiseren omdat ik vond dat de Herfstweek moest doorgaan.